Ik word op pad gestuurd voor boodschappen. Het zijn koude, donkere dagen. Mensen hebben treurige gezichten. Bij de bakker dringt de geur van vers brood mijn verstopte neus binnen. Buiten hangt een geplastificeerde kaart met daarop ‘Vergeet uw mondkapje NIET’. Ik voel in mijn broekzak maar hij is nergens te vinden. Ik ben hem... verloren. Net zoals veel mensen familie zijn verloren. Door een onvergetelijk griepje. Dat veel te lang bij ons is geweest. Er komt een oude rimpelige hand mijn kant op met daaraan een man. Hij brengt mij een mondkapje. Ik bedank hem en stap naar binnen. Het belletje rinkelt tringeling. De bakker vraagt mij wat ik wil hebben. Ik kwam voor stokbrood, maar loop weg met tijgerbroodjes. Het wordt tijd voor een twaalfuurtje. Met een koud gevoel stap ik het warme huis binnen. Daar zie ik oma. Ze zit tussen de rest van de familie. Samen genieten wij van de broodjes.
Rolf Vermeulen
